Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Αντίστροφη μέτρηση λεπτό προς λεπτό για το μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός, για την απόλυτη γιορτή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που δίπλα της στέκεται μόνο ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Σήμερα δεν γιορτάζει μόνο το Μιλάνο. Χαιρόμαστε και παίρνουμε μέρος στο «πάρτι» όλοι όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο, όλοι όσοι γουστάρουμε... κασκόλ και γκολ, όπως τραγουδούσε ο Κηλαηδόνης πριν από τα ματς του Μουντιάλ 1986. Η τεράστια Ρεάλ Μαδρίτης, λοιπόν, κόντρα στη «φτωχή» συγγενή, την Ατλέτικο Μαδρίτης.
Οι δυο τους τα είπαν για πρώτη φορά πριν από δύο χρόνια στη... γειτονιά τους, στη Λισαβόνα. Η Ατλέτικο ήταν καλύτερη τότε. Το άξιζε πιο πολύ. Απέναντί της όμως είχε τη βασίλισσα, μαθημένη στις κούπες, στους τελικούς, στις γιορτές, γεννημένη κοσμοπολίτισσα που ξέρει πως να συμπεριφερθεί σε κάθε περίσταση.
Η ιστορία λέει ότι είναι ο πιο επιτυχημένος σύλλογος ever. Δέκα κούπες Κυπέλλου Πρωταθλητριών-Champions League είναι αυτές, και οι μερένχες ετοιμάζονται για το ενδέκατο. Τι να πεις; Ότι έπαιξε ρόλο ο... Φράνκο και γι' αυτό μερικοί γραφικοί στην Ισπανία μαζεύουν υπογραφές για να της τα πάρουν πίσω; Από αστεία έως ανάξια σχολιασμού πράγματα, που αν τα βλέπαμε στην Ελλάδα θα λέγαμε κλασικά πως «αυτά μόνο εδώ στη μπανανία γίνονται».
Το αξίζει η φετινή Ρεάλ; Ναι και δεν το λέω επειδή μεγάλωσα με Ούγκο Σάντσες, «γύπα», Μίτσελ, Σαντιγιάνα και... δε συμμαζεύεται. Η εφετινή Ρεάλ, από τη μέρα Ζιντάν και μετά, είχε τα σκαμπανεβάσματά της, φυσιολογικό για μια Ρεάλ που σέβεται τον εαυτό της, αλλά είχε και εκρήξεις. Είχε και ψυχή όμως όταν πέρασε σα σταματημένη τη Σίτι, αλλά κι όταν γύρισε τη σειρά με τη Βόλφσμπουργκ (πριν από τους Άγγλους), είχε και Ρονάλντο που έγραφε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, από τη φάση των ομίλων κιόλας.
Αυτή η Ρεάλ αξίζει να φτιάξει μια ενδεκάδα κούπες και στην καθεμιά από αυτές να δώσει και... ένα όνομα ποδοσφαιριστή-θρύλου της (Πούσκας, Ντι Στέφανο κλπ).
Όσο για την Ατλέτικο; Η ομάδα που έγινε μόδα, με την καλή έννοια. Η ομάδα που διέψευσε πολλούς όταν είπαν στο πρώτο «μπαμ» ότι θα ξεφουσκώσει. Η ομάδα του... λαού της ισπανικής πρωτεύουσας, η ομάδα του Μίλινκο Πάντιτς που κάποτε δεν έκανε στους δικούς μας «μεγάλους» και βρήκε την Ιθάκη του στο Βιθέντε Καλντερόν (του έστησαν και άγαλμα οι... άμπαλοι). Και, επειδή οι παιδικές μνήμες είναι το τατουάζ του μυαλού, η ομάδα του τεράστιου Πάουλο Φούτρε.
Πάνω απ' όλα όμως είναι η ομάδα του Σιμεόνε. Ο Τσόλο είναι ο Γκεβάρα της Ατλέτικο. Αυτός τους μάζεψε, αυτός τους πύκνωσε μέσα στο γήπεδο, αυτός τους έμαθε να πνίγουν τον αντίπαλο, αυτός είναι ο μέντοράς τους, αυτός πούλησε παίκτες μετά τον τελικό του 2014 και κράτησε τους ροχιμπλάνκος σε αυτό το υψηλό επίπεδο, αυτός έγινε ο πιο συμπαθής προπονητής στην Ευρώπη. Προπονεί όπως έπαιζε: με ψυχή, με αυταπάρνηση, με σκυλίσσια διάθεση για τη νίκη, με αποτέλεσμα που το παίρνει γιατί ξέρει ακριβώς ποιος είναι, ποιον αντιμετωπίζει και επιστρατεύει οτιδήποτε σκαρφιστεί ο ανθρώπινος νους για να πετύχει το στόχο του.
Το 2014 ήταν ο Ράμος που του έκλεισε τη βρύση από την οποία θα έπινε νερό. Το Σαββατόβραδο ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει. Ούτε φαβορί βεβαίως υπάρχει. Ούτε το... στέμμα παίζει μπάλα, ούτε τα τρόπαια, ούτε η φανέλα, ούτε οι αμέτρητοι followers του CR7. Όλα αυτά παγώνουν σα τη μπύρα που πρέπει να υπάρχει στο τραπέζι και τα αίματα ανάβουν για τη μεγάλη κούπα, για μια θέση στην ιστορία.
Όσο για τον τίτλο; Είπα στην αρχή με ποιους μεγάλωσα. Η φετινή Ατλέτικο όμως που είναι πιο ώριμη από την Ατλέτικο του '14, πέταξε έξω μια Μπαρτσελόνα και μια... Μπάγερν. Ε, μη μου πει κανείς ότι δεν της το χρωστάει η ιστορία...
Σήμερα δεν γιορτάζει μόνο το Μιλάνο. Χαιρόμαστε και παίρνουμε μέρος στο «πάρτι» όλοι όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο, όλοι όσοι γουστάρουμε... κασκόλ και γκολ, όπως τραγουδούσε ο Κηλαηδόνης πριν από τα ματς του Μουντιάλ 1986. Η τεράστια Ρεάλ Μαδρίτης, λοιπόν, κόντρα στη «φτωχή» συγγενή, την Ατλέτικο Μαδρίτης.
Οι δυο τους τα είπαν για πρώτη φορά πριν από δύο χρόνια στη... γειτονιά τους, στη Λισαβόνα. Η Ατλέτικο ήταν καλύτερη τότε. Το άξιζε πιο πολύ. Απέναντί της όμως είχε τη βασίλισσα, μαθημένη στις κούπες, στους τελικούς, στις γιορτές, γεννημένη κοσμοπολίτισσα που ξέρει πως να συμπεριφερθεί σε κάθε περίσταση.
Η ιστορία λέει ότι είναι ο πιο επιτυχημένος σύλλογος ever. Δέκα κούπες Κυπέλλου Πρωταθλητριών-Champions League είναι αυτές, και οι μερένχες ετοιμάζονται για το ενδέκατο. Τι να πεις; Ότι έπαιξε ρόλο ο... Φράνκο και γι' αυτό μερικοί γραφικοί στην Ισπανία μαζεύουν υπογραφές για να της τα πάρουν πίσω; Από αστεία έως ανάξια σχολιασμού πράγματα, που αν τα βλέπαμε στην Ελλάδα θα λέγαμε κλασικά πως «αυτά μόνο εδώ στη μπανανία γίνονται».
Το αξίζει η φετινή Ρεάλ; Ναι και δεν το λέω επειδή μεγάλωσα με Ούγκο Σάντσες, «γύπα», Μίτσελ, Σαντιγιάνα και... δε συμμαζεύεται. Η εφετινή Ρεάλ, από τη μέρα Ζιντάν και μετά, είχε τα σκαμπανεβάσματά της, φυσιολογικό για μια Ρεάλ που σέβεται τον εαυτό της, αλλά είχε και εκρήξεις. Είχε και ψυχή όμως όταν πέρασε σα σταματημένη τη Σίτι, αλλά κι όταν γύρισε τη σειρά με τη Βόλφσμπουργκ (πριν από τους Άγγλους), είχε και Ρονάλντο που έγραφε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, από τη φάση των ομίλων κιόλας.
Αυτή η Ρεάλ αξίζει να φτιάξει μια ενδεκάδα κούπες και στην καθεμιά από αυτές να δώσει και... ένα όνομα ποδοσφαιριστή-θρύλου της (Πούσκας, Ντι Στέφανο κλπ).
Όσο για την Ατλέτικο; Η ομάδα που έγινε μόδα, με την καλή έννοια. Η ομάδα που διέψευσε πολλούς όταν είπαν στο πρώτο «μπαμ» ότι θα ξεφουσκώσει. Η ομάδα του... λαού της ισπανικής πρωτεύουσας, η ομάδα του Μίλινκο Πάντιτς που κάποτε δεν έκανε στους δικούς μας «μεγάλους» και βρήκε την Ιθάκη του στο Βιθέντε Καλντερόν (του έστησαν και άγαλμα οι... άμπαλοι). Και, επειδή οι παιδικές μνήμες είναι το τατουάζ του μυαλού, η ομάδα του τεράστιου Πάουλο Φούτρε.
Πάνω απ' όλα όμως είναι η ομάδα του Σιμεόνε. Ο Τσόλο είναι ο Γκεβάρα της Ατλέτικο. Αυτός τους μάζεψε, αυτός τους πύκνωσε μέσα στο γήπεδο, αυτός τους έμαθε να πνίγουν τον αντίπαλο, αυτός είναι ο μέντοράς τους, αυτός πούλησε παίκτες μετά τον τελικό του 2014 και κράτησε τους ροχιμπλάνκος σε αυτό το υψηλό επίπεδο, αυτός έγινε ο πιο συμπαθής προπονητής στην Ευρώπη. Προπονεί όπως έπαιζε: με ψυχή, με αυταπάρνηση, με σκυλίσσια διάθεση για τη νίκη, με αποτέλεσμα που το παίρνει γιατί ξέρει ακριβώς ποιος είναι, ποιον αντιμετωπίζει και επιστρατεύει οτιδήποτε σκαρφιστεί ο ανθρώπινος νους για να πετύχει το στόχο του.
Το 2014 ήταν ο Ράμος που του έκλεισε τη βρύση από την οποία θα έπινε νερό. Το Σαββατόβραδο ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει. Ούτε φαβορί βεβαίως υπάρχει. Ούτε το... στέμμα παίζει μπάλα, ούτε τα τρόπαια, ούτε η φανέλα, ούτε οι αμέτρητοι followers του CR7. Όλα αυτά παγώνουν σα τη μπύρα που πρέπει να υπάρχει στο τραπέζι και τα αίματα ανάβουν για τη μεγάλη κούπα, για μια θέση στην ιστορία.
Όσο για τον τίτλο; Είπα στην αρχή με ποιους μεγάλωσα. Η φετινή Ατλέτικο όμως που είναι πιο ώριμη από την Ατλέτικο του '14, πέταξε έξω μια Μπαρτσελόνα και μια... Μπάγερν. Ε, μη μου πει κανείς ότι δεν της το χρωστάει η ιστορία...